«ای یار سفر کرده ی پیوند بریده»
«این بود وفاداری و عهد تو ندیده»
آخر ز فراغت نرود خواب به چشمم
سودای تو دارم همه شب تا به سپیده
از دیده سفر کرده ای اما ز دلم نَه
غیر از تو دلم یار دگر برنگُزیده
زندانی عشقت ز وفا شهره ی شهر است
باز آکه دگر غایت تبعید رسیده
باز آ که سزایم نَبُوَد حسرت جانکاه
گویم ز غم دوریت ای یار قصیده
امید وفا نیست ز آن دلبر اغیار
هرروز پی یارِ دگر پای کشیده
سعدی بِسُرا از غم هجران و جفایش
چون فصل جدایی دگر از راه رسیده
