همچو صیدی بسته ودیوانه ی دام توأم
گر نباشد پای من در بند هم رام توأم
تا بسوزد از لهیب آتشینت جان من
بی گمان پر بسته در آتشگهِ دام توأم
باد گیسوهای موّاجم پریشان میکند
درکنارِ ساحل دریا که آرام توأم
برده ام از یاد نامم را نشانی ام کجاست?
گو کسی در سینه ام گوید که هم نام توأم
بر لبانت گوئیا شهد عسل افشانده ای
از همان شهدی که می ریزی شکر کام توأم
درهوای کوی تو پر می زنم بی اختیار
کفتر جلدم که آموخته بر بام توأم
